Ik kwam op de wereld in 1981 als Tim van der Linden, een eenvoudige achternaam zal je denken. Ware het niet dat er steeds gevraagd wordt hoe je het moet schrijven. "In één woord?" "Hoofdletter v en d?" Voor alle duidelijkheid het is dus met kleine v, kleine d, grote L en in drie woorden. Maar doe maar gewoon Tim.

 

Veilig opgegroeid in Hoboken, samen met mijn drie jaar jongere, maar veel knappere zus. Ondertussen getrouwd met Joyce en papa van Lotte en Cas.

​

Veearts, dat wilde ik worden. “Ga dan maar Latijn doen,” was de raad die ik opvolgde. Na drie jaar op een saaie katholieke school had ik het wel gezien en koos ik voor Fotografie aan het Stedelijk Instituut voor Sierkunsten en Ambachten. Daar werd ik door "die van Nederlands" voor het eerst geprikkeld door mooie teksten. “Als ge te laat komt, moet ge een gedichtje voordragen.” Wat voor de meeste een straf was, vond ik zalig. Gevolg: Ik begon leuke teksten te verzamelen en deed mijn best niet om op tijd te komen. Ik heb er dan ook iets langer over gedaan dan maatschappelijk aanvaard om mijn diploma te behalen en besloot na het middelbaar wijselijk om te gaan werken.

 

Na enkele jaren flatscreens en HIFI-installaties te verkopen, heb ik mezelf omgeschoold tot fietsenmaker. 10 jaar lang gaf ik mijn technische kennis door in de sociale fietsateliers bij Werkmmaat vzw. Hier kwam ik in contact met persoonlijke verhalen die mij niet onberoerd lieten. Verhalen over mensen die in een onbekend land zijn beland zonder échte eerlijke kansen in het leven.

​

Nog meer verhalen kwam ik tegen in de theaterwereld. Deze leerde ik kennen via het jeugdtoneel bij Kunst Adelt in Hoboken en sinds 2010 ook via het supersexy eTG, het Ekers Theatergezelschap dat een frisse make over kreeg. Na veel bluffen, workshops en masterclasses, ben ik ook zelf beginnen schrijven en regisseren onder het pseudoniem Tinne Plateau. Dat ben ik met mijn theatermadam, Kat. Dankzij dat gebluf, nam Johan Buytaert van De Kleine Expeditie me mee op pad en introduceerde me in de wereld van de professionele vertellingen én liet me voelen dat ik er ook wel eens iets mee kon verdienen.

​

Decorbouwer ben ik dan weer geworden uit een soort van noodzaak. Geen geld voor een decorbouwer? Geen probleem, dan doen we dat gewoon zelf! Gelukkig heb ik als kleine jongen kunnen ‘stelen met mijn ogen’ in het houtatelier van mijn overgrootvader, maar ook mijn handige grootvaders hebben me altijd geleerd dat je geen schrik moet hebben om je handen uit de mouwen te steken en het gewoon moet doen.

​

Ik ben tot het besef gekomen dat al mijn stielen draaien om verhalen. Ook de kettingreactie die me tot dit punt in mijn leven én carrière bracht, is een verhaal. Theater is één groot verhaal, een zoektocht, iets dat verteld moet worden, iets dat omkaderd wordt. Omkaderd door stielen. Mijn stielen.